Shefkija ka nje integritet te larte profesional eshte dhe nje studiueset shkencore në fushen e gjuhesise nga me te mirat ne trojet shqiptare.
Flet Prof. Dr. e shkencave filologjike SHefkije ISLAMAJ’’Gjuha Shqipe eshte thesari yne’’ ajo eshte identiteti yne kombetar/
Histori suksesi nga Liliana Pere/
Profili i Prof.Dr. Shefkijes/
Dr.Shefkije Islamaj është nje grua Akademike nga Drenica qëndrore e quajtur Likoc i Kosoves E edukuar si te ishte shembulli më i mirë, per tu bere nje njeri i dobishëm për veten e të tjerët, me nje dashuri per punën ,jetën, njerezit qe na rrethojne.
Shefkija ka nje integritet te larte profesional eshte dhe nje studiueset shkencore në fushen e gjuhesise nga me te mirat ne trojet shqiptare.
Ajo eshte diplomuar ne Fakulteti Filozofik, Dega e Gjuhës dhe e Letërsisë, Prishtinë, 1972-1977ne graden Prof. Dr. Puna qetesia,kembengulja per ta bere mire detyren e vet jane pjese e karakteri te saj te forte.
Eshte gruaja e parë e doktoruar në gjuhësi në Universitetin e Prishtinës.
Ka nje vprimtari te dendur si Këshilltare shkencore në Institutin Albanologjik.
Ajo eshte dhe studiuese e gjuhës në Degën e Gjuhësisë në Institutin Albanologjik,1977 e vijim
Ka bërë studime pasdiplomike: Fakulteti Filozofik, Dega e Gjuhës dhe e Letërsisë, Prishtinë, 1978-1980.
Ka eksperienca te shumta ne Mësimdhënëse: Shkolla tetëvjeçare “Liria”, Isniq, 1975-1976; Gjimnazi Vëllezërit Frashëri”, Deçan, 1976-1977; mësimdhënëse e lëndës “Kulturë gjuhe”: Fakulteti i Arteve Dramatike, Prishtinë, 2001-2004. Mësimdhënëse në Fakultetin e Edukimit. Prishtinë, 2012-2013. Vite me radhë jep ndihmesë të çmueshme në biseda e debate gjuhe në radiot e televizionet , në Prishtinë e Tiranë, në tribuna të ndryshme gjuhësore.
Per punen e saj te madhe, te devotshme,jep kontribut në fushen e Gjuhesisë dhe si punonjese shkencore ajo është vlerësuar me :
Titujt:
Bashkëpunëtore e lartë shkencore, 1999; Këshilltare shkencore, 2002; Profr drr, 2004.
Çmimet:
-Më 2008 – Çmimi ”Pjetër Bogdani” i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës për librin Gjuha dhe identiteti. si vepra më e mirë e vitit në të gjitha zhanret;
-Me 2012- Çmimi ”Shkencëtari i vitit” i MASHT-it për rezultate të veçanta në
hulumtimet shkencore dhe për kontribut në zhvillimin e shkencës në Republikën e Kosovës.
VEPRIMTARIA PROFESIONALE
Kryeredaktore e revistës shkencore të Institutit Albanologjik “Gjurmime Albanologjike”, 2004 e në vijim.
Anëtare e redaksisë së revistës shkencore të Institutit Albanologjik “Gjurmime Albanologjike”, 1998 e në vijim.
Anëtare e redaksisë së revistës “Gjuha shqipe”,botim i Institutit Albanologjik,1982 e deri sot.
Anëtare e Këshillit Ndërakademik për Gjuhën (Shqipëri, Kosovë) dhe kryetare e Grupit për Çështje të Leksikut (për Kosovë), 2004 e në vijim.
Kryetare e Pleqësisë së Institutit Albanologjik, 1982-84.
Shefe e Degës së Gjuhës në Institutin Albanologjik, 1982-1992.
Nënkryetare e Shoqatës së Gjuhës Shqipe, 2002 e në vijim
Kryetare e Këshillit Drejtues të Universitettit të Prishtinës, 2014 -2015.
Pjesëmarrëse në 62 konferenca, simpoziume e sesione shkencore të organizuara nga akademitë, institutet shkencore, universitetet në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni e në Mal të Zi.
Pjesëmarrëse në një numër ekspeditash gjuhësore e shkencore, organizuar nga Instituti Albanologjik i Prishtinës dhe Instituti i Gjuhësisë dhe i Letërsisë së Tiranës.
Anëtare dhe mentore në komisionet për mbrojtje të temave të doktoratës dhe të magjistraturës në Institutin Albanologjik në Prishtinë dhe në Fakultetin Histori-Filologji të Universitetit të Tiranës.
Udhëheqëse e projekteve studimore të studiuesve të rinj në Instirutin Albanologjik
Redaktore e recensuese e shumë botimeve shkencore të Institutit e jashtë tij.
edaktore e fjalorëve:
Fjalori suedisht-shqip (Sadulla Zendeli), edhe në formë elektronike, ”Entit për Zhvillimin e Arsimit të Suedisë, Stokholm, 2004,
Fjalori shqip – suedisht (Sadulla Zendeli.), Stokholm, 2011.
Fjalori kroatisht-shqip (Mikel Ndreca), “Školska knjiga”, Zagreb, 2010.
Fjalori shqip-serbokroatisht (Mikel Ndreca), EBT, Prishtinë, 1988.
Recensuese e teksteve të gjuhëve të MASHT-it. Etj Glosar (Fjalorth i detarisë i së folmes së Ulqinit i Hajro Ulqinakut), IA, Prishtinë, 2003.
Redaktore gjuhësore e mbi 100 veprave gjuhësore, leksikografike, letrare, historike, mjekësore etj.
********************************************************************
Ju lutem ndiqni bashkebisedimin interesant.
**
E dashur Prof.Dr. Shefkije :Cfare mbresash keni nga femijerija juaj,aq e dashur per gjthsecilin, c’farë ndjenja krenarie përshkon shpirtin tuaj vendlindja, sa dhimbje ju kujton, dhe c’farë përfaqëson ne kontekstin historik vendlindja juaj, duke pasur parasysh ketu luftën clirimtare në Kosovë ?
**
Kam lindur më 25 tetor 1953 në një fshat të vogël në Drenicën qendrore të quajtur Likoc, që tashmë ka hyrë në historinë e re të Kosovës si njëri ndër bazat kryesore të UÇK-së. Aty kam bërë hapat e parë të jetës, aty kam njohur për herë të parë botën përreth dhe aty më është dukur se qielli nuk është larg toke, sepse Likoci gjendet në një lartësi të madhe dhe nga ai mund të shihen natën edhe dritat e qytetit të Pejës në largësi prej 40 a 50 km.
Likoci sot për mua nuk është vetëm vendlindja ime që më nxit ndjenja të veçanta përkatësie, “shtëpia” ku kam njohur për herë të parë qiell e tokë e gjithçka tjetër që i duhet një qenieje që vjen në jetë, as vendi që më sjell gjithmonë nostalgji për gjithçka ka ikur bashkë me fëmijërinë time të hershme e me njerëzit që kam dashur e që kanë pasur kuptim për mua, por është edhe vendlindja ime që vazhdon të më nxitë ndjenja krenarie të pamatshme. Aty nuk jetojnë vetëm njerëzit e mi të gjakut, po aty nisi e lëshoi shtat liria, liria e Kosovës. Gjatë kohës së bombardimeve, unë me një pjesë të familjes, jemi dëbuar në Shqipëri, ku kemi qëndruar tre muaj. Me t’u kthyer në Kosovë fill pas përfundimit të luftës, kam shkuar në Likoc, jo vetëm për t’i parë ata që kishin shpëtuar nga masakrat e shumta që u kryen aty e në gjithë Kosovën, por për të ngushëlluar familjarët e mi, të afërm e më të largët, për humbjet e mëdha, për numrin e madh të njerëzve të vrarë, por edhe për t’i përgëzuar ata për qëndresën, luftën dhe sakrificën e madhe. Atë ditë të gjithë njerëzit e mi kishin nevojë për ngushëllim – të gjithë, pa përjashtim, kishin humbur, një, dy, tre, e deri 12 anëtarë të familjes – dikush fëmijën, dikush prindërit, dikush vëllezërit, dikush gjyshërit, dikush … Kështu ishte në shumicën e vendbanimeve në Kosovë.
Në moshën dyvjeçare bashkë me familjen kemi lënë Likocin dhe jemi vendosur në Skënderaj. Aty kam nisur dhe mbaruar shkollën fillore 1960-1968.
Si ishte fëmijëria ime? Vitet ’60 nuk ishin vite qetësie, begatie e zhvillimi për shqiptarët që jetonin në Kosovë e në vise të tjera të Jugosllavisë. Përkundrazi. Por, fëmijëria ka ligjësitë e veta – mosha e vogël nuk i kupton, fatmirësisht, ato lehtë dhe jeton ashtu siç jetohet vetëm njëherë fëmijëria. Nga ky kënd mund të them fëmijëria ime ishte shumë e lumtur. E rrethuar me prindërit, me dy motra e katër vëllezër, me farefis të gjerë, me mysafirë të çdoditshëm – s’mund të dëshirohet më mirë. Ata vinin e shkonin dhe për ne fëmijët ishte kënaqësi, sepse ata gjithmonë vinin me rrëfime nga më të ndryshmet e me xhepat plot arra a ndonjë mollë a ftua, e kjo për kureshtjen e ndjesinë time fëmijërore ishte diçka shumë e bukur.
**
E dashur Prof. Dr. Shefkije.
Ju shpreheni kaq bukur per prinderit sa gjithkush do tu lexonte me endje:’’ Babai im- si nje gjumë pa ëndrra të këqija, nëna ime- të mos ndieje kurrë të ftohtë’’. Fjalet e arta per prinderit jane pambarim nga te gjithe, ne c’faredo kushte te rritesh, jane I vetmi burim ekzistence, autoriteti i prindërve ishte i pacenueshëm, nderimi yne per ta eshte i pakufishëm. A ishin ata mbeshtetja juaj ne formimin tuaj?
**
Prindërit? Të dashur e të rreptë në të njëjtën kohë. Babai me shkollim të lartë e nëna dinte të shkruante vetëm emrin e të shoqit, tim eti, dhe emrin e vet: Ferat dhe Fatime Zymberi. Sakrifikues të mëdhenj për të rritur shtatë fëmijë të shëndetshëm e të mbarë dhe për të dhënë gjithçka për shkollimin e tyre.
Babai – ai më ka përcjellë në pjesën më të rëndësishme të jetës sime dhe ishte shembulli më i mirë si të bëhesh njeri i dobishëm për veten e të tjerët. Ai na mësoi ta donim jetën, të donim ata që kemi pranë, të donim njeriun e njerëzoren. Ishte i zoti t’i jepte, në çdo kohë e në çdo rast, rrugë shqtësimeve tona. Ajo që më ka vlejtur shumë nga fjala dhe qëndrimi i tij është të kuptuarit se jeta është kjo që na ofrohet dhe marrim nga ajo aq sa dimë e sa ofrojmë ne. Të kishe një baba çfarë ishte babai im, do të thoshte gjumë pa ëndrra të këqija.
Nëna – gjithë jetën më është dukur se i ngjan tokës. Ngrohtësinë e sigurinë e saj e kam ndier në çdo çast të jetës sime Edhe toka është e nxehtë në brendinë e saj, ndryshe nuk do të kishte jetë mbi të. Ajo jo vetëm na dha jetën po na e mbajti siç di vetëm toka të ruajë e t’i mbajë ata që ka krijuar. Me një nënë të tillë që ka mbi çdo gjë fëmijën e saj, shëndetin e tij, këmbët e nxehta, gjumin e rehatshëm, jeta kishte shumë kuptim. Nuk di kur flinte ajo, nuk di nëse ëndërronte ajo, nuk di nëse kishte dhembje ndonjëherë, nuk di nëse qante netëve pa zë, por e di se ajo jetonte për fëmijët e saj. Të kishe një nënë, siç ishte nëna ime, do të thoshte të mos ndieje kurrë të ftohtë. Ajo e kishte kuptuar herët jetën, prandaj ia dinte vlerën të vlefshmes, ia dinte dobinë të dobishmes, ia dinte frikën të frikshmes, ia dinte kufijtë të mundshmes.
Babai na jepte frymën e tij e nëna na ngrohte me dashurinë e saj.
Mund të them se unë nuk kam pasur asnjë përfytyrim nëse prindërit e mi kishin ndonjë mosmarrëveshje mes vete a më të tjerët, sigurisht nëse jo të mëdha, të vogla kanë pasur; nuk e dija nëse kishin vështirësi materiale, e sigurisht se kanë pasur, sepse nuk na e thoshin, dhe as nuk e dija si e përjetonin jetën të shtypur nga shumë anë; kemi parasysh se janë vitet ’60 kur shqiptarët kishin trysni të mëdha nga pushteti i asokohshëm jugosllav. Mund të them se, vërtet, fëmijët janë kursyer shumë asokohe, dhe kjo ka bërë që ta jetojmë fëmijërinë, materialisht shumë të rrudhur, po shpirtërisht shumë të pasur. Për ne, fëmijët, autoriteti i prindërve ishte i pacenueshëm E meritonin nderimin tonë të pakufishëm, prandaj, sot kur flas me ju kam nostalgji për ta e për atë periudhë. Dhe për këtë do të mund ta zgjasja rrëfimin pa kufi.
Ne kishim një burim ekzistence ta themi të mirë, sepse me një rrogë asokohe edhe jetohej, po edhe kërkesat i kishim modeste, sepse vetë jeta ishte shumë më pak kërkuese. Prindërit e mi ishin nikoqirë shembullorë dhe unë nuk kam përjetuar asokohe të ftohtët e këmbëve të lagura e as dritaret e ngrira nga akulli në dhomën e gjumit, të zakonshme për ato kohë në shumicën e shtëpive shqiptare të Kosovës. Babai im arrinte të na siguronte ushqimin e të na blinte librat e shkollës dhe kjo nuk ishte pak, ndërsa nëna na qepte e thurte rroba natën deri vonë. Nuk e di nëse kam shkuar edhe vetëm njëherë herë në shkollë pa ngrënë mëngjesin e ngrohtë që përgatiste nëna ime. Sot fëmijët, për fat të keq, i përcjellim në shkollë me një a dy euro në xhep dhe nuk e dimë nëse hanë apo ç’hanë.
Kosova asokohe nuk e kishte bollëkun që ka sot, përkundrazi, standardi i jetës ishte shumë më i ulët. Dhe, të rriturit asokohe kishin vështirësi të shumta të jetës, po ka qenë zakon i mirë i prindërve që të kurseheshin fëmijët për aq sa ishte e mundur, duke mos i ngarkuar me telashet e tyre. Sot prindërit nuk arrijnë ta bëjnë këtë dhe fëmijët tanë rriten para kohe, rriten me fëmijëri të lënduar.
Skënderaj, një qytezë e vogël, ku kam jetuar një kohë, kishte vetëm një shkollë fillore dhe unë u ula për herë parë në bankat e saj më 1960. Nga librat kishim vetëm abetaren me pak ilustrime bardhë e zi, ndërsa ende më kujtohen disa nga tregimet e shkurtra e fletoret e holla me ngjyrë të bardhë të zverdhur. Shkolla – ajo botë e madhe nga vështrimi i një gjashtë a shtatëvjeçare do të bëhet dashuria ime e madhe. Qyteza kishte një bibliotekë qyteti me të cilën jam njohur në moshën nëntë vjeçe dhe jam bërë shumë shpejt lexuesja më e rregullt e saj. Librat shqip ishin të paktë dhe unë i lexova shpejt pothuajse të gjithë librat që ishin aty. Librat e mi të parë të lexuar janë “Jan Bibiani në hanë”, “Doktor ofmëdhemb”, “Princi dhe lypësi”. Disa nga librat për fëmijë, si, fjala vjen, “Udhëtimet e Guliverit”, i kam lexuar në serbokroatishte. Pas vitit 1966, kur ra Rankoviqi, kryeshefi i Sigurimit të Brendshëm të Jugosllavisë (UDB-a famëkeqe), kur Kosova mori sadopak frymë dhe kur filloi një bashkëpunim shumë i pritur dhe i dëshiruar fort me Shqipërinë, u shtuan librat dhe përkthimet në shqip, kurse unë mbeta e pasionuar jetësisht pas leximit.
Me të mbaruar shkollën fillore më 1968 familjarisht jemi shpërngulur në Mitrovicë, ku kam filluar e mbaruar Shkollën Normale pesëvjeçare, për katër vjet, si nxënëse e dalluar, me sukses të shkëlqyer. Shkolla normale “Hasan Prishtina” ishte shkollë mësuesie dhe ishte shkollë me emër.
Në familjen time isha më e madhja prej fëmijëve dhe më binte hise të kisha shpesh edhe detyra e përgjegjësi më shumë se fëmijët e tjerë sidomos në mungesë të prindërve. Edhe sot e ndiej respektin nga motrat e vëllezërit për këtë, sepse në familjen tonë është respektuar shumë edhe mosha, edhe dija, edhe kujdesi. Dhe unë nuk i kam zhgënjyer në përpjekjen time që, meqë isha e para me moshë, të bëhesha edhe një shembull a udhërrëfyes i tyre, sidomos me mësime e disiplinë – dhe ata pothuajse të gjithë ishin të shkëlqyer, ndërsa me sjelljen të gjithë për lëvdatë, kurse sot janë shumë çmuar aty ku jetojnë e punojnë. Jo vetëm në mësimet, po edhe në konkurse të ndryshme të dijes brenda e jashtë Kosovës, të konkurseve për esetë a hartimet, si i quanim ne asokohe, unë rrëmbeja vendet e para dhe kjo i bënte shumë krenarë prindërit e mi. Nuk mbaj mend të jem qortuar nga prindërit apo mësimdhënësit as edhe një herë për mësimet dhe disiplinën.
**
Prof. Dr. Shefkije.A ka qënë familja juaj arsimdashëse , dhe sa ju ka nxitur ne studimet tuaja ne Degën Gjuhë Letërsi, duke ditur qe ju keni qënë nje vajzë me përparim shumë të mirë në mësime, po pedagoget tuaj te njohur te Gjuhes shqipe sa ju kanë përkrahur e mbeshtetur ne studimet tuaja?
**
Nxitja kryesore më vinte prej prindërve të mi: ata ishin arsimdashës të flaktë. Ata në mua shihnin realizimin e ëndrrave të tyre. Kjo nxitje ka vazhduar të jetojë në mua gjatë, edhe pas vdekjes së hershme të babait. Ishte një kohë kur dija e shkolla shiheshin mbi gjithçka, idealizoheshin së tepërmi. U jam mirënjohës për jetë, pos të tjerash, edhe për kultivimin e dashurisë për librin e dijen dhe për shprehinë e krijuar të punës.
Më 1972, domethënë para 44 vjetësh, kam filluar studimet në Prishtinë në Fakultetin Filozofik, Dega Gjuhë dhe Letërsi Shqipe. Është koha kur Prishtina vlonte nga studentët dhe koha e një rilindjeje të vërtetë arsimore. Brezi im në Degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe numëronte mbi 130 studentë dhe midis tyre mbi 60 ishin vajza nga të gjitha viset shqiptare në ish Jugosllavi. Kjo ishte shumë e rëndësishme për Kosovën e atëhershme, sepse shkalla e analfabetizmit ishte ende shumë e lartë dhe sidomos e analfabetizmit të gruas. Në gjithë familjen time shumë të gjerë unë jam vajza e parë e shkolluar. Kjo flet mjaftueshëm për kontekstin arsimor e kulturor të Kosovës në vitet për të cilat po flasim.
Ishte kënaqësi, krenari e privilegj, prandaj, të kishe mundësinë të studioje. Në Prishtinë kisha ardhur me shumë ambicie, me shumë shpresa, por edhe me shumë drojë. Qyteti i panjohur, rrethi i ri, largimi i parë nga familja, numri i madh i studentëve, ishin sfida të reja për një vajzë 18 vjeçe me shumë ëndrra për të ardhmen e saj dhe me shumë etje për dituri.
Fakulteti Filozofik asokohe përfaqësonte qerthullin kryesor të intelektualëve të Prishtinës, ndonëse nuk ishte i vogël as numri i Fakulteteve të tjera. Prishtina asokohe ngjante në një qytet të rinjsh dhe vetëm vera, kur zbrazej Prishtina, shpaloste të vërtetën se studentët vërtet përbënin shpirtin e saj. Edhe sot kur gjendem në mesin e studentëve, kur eci pranë tyre rrugëve të Prishtinës, kam po atë ndjesi e po atë nostalgji që me rishfaqet çdo fillimviti mësimor. Kam pasur nderin t’i kem profesorë Akad. Idriz Ajetin, Prof. Anton Çettën, Akad. Besim Bokshin, Prof. Gani Lubotenin, Prof. Latif Mulakun, Prof. Hasan Mekulin, Prof. Mehdi Bardhin, Prof. Enver Gjerqekun e shumë të tjerë më të rinj, që edhe sot janë emra të njohur të gjuhësisë e të letërsisë shqipe.
Edhe në studime jam dalluar me mësimet. Nxitja kryesore më vinte prej prindërve të mi: ata ishin arsimdashës të flaktë. Ata në mua shihnin realizimin e ëndrrave të tyre. Kjo nxitje ka vazhduar të jetojë në mua gjatë, edhe pas vdekjes së hershme të babait. Ishte një kohë kur dija e shkolla shiheshin mbi gjithçka, idealizoheshin së tepërmi. U jam mirënjohës për jetë, pos të tjerash, edhe për kultivimin e dashurisë për librin e dijen dhe për shprehinë e krijuar të punës.
Në këtë kohë kam filluar të botoj disa tregime e poezi në revistat ”Zëri i e rinisë” dhe ”Botën e re: dhe mbaj mend, madje, edhe ndonjë titull të tyre si: “Kthimi”, “Blerta”, “Dasma”, “Leonora” etj. Edhe më vonë kam ndier nevojë të shkruaj kohë pas kohe, por ato shkrime nuk i kam botuar; ndonjëherë madje kam shkruar edhe ditar.
**
E dashur Prof. Dr. Shefkije.
Prishtina eshte qyteti ku jeni diplomuar ‘’një qytet të rinjsh’’ dhe studentët vërtet përbëjne shpirtin e saj. Ku në mesin e studentëve, ju njohët dashurine tuaj , dhe krijuat familjen, me pak kosto, sepse juve ju desh te linit Prishtinën. A keni akoma po ate ndjesi sot ku ecni mes korridoreve te fakultetit ‘’bucitjen rinore’’ që të rishfaqej çdo fillim viti mësimor?
**
Në korridoret e fakultetit që në ditët e para të studimeve njoha edhe një djalosh zeshkan, simpatik që “m’i mori mendtë” për të cilin lashë Prishtinën e bukur e jetën studentore me të përfunduar vitin e dytë të studimeve dhe shkova në fshatin Isniq të Deçanit (Dukagjin) për t’u bërë nuse e për t’u mësuar me një jetë plotësisht tjetër.
Për më pak se dy vjet e gjysmë sado të jetoj në Isniq, kanë ardhur në jetë dy fëmijët e mi të parë Rebeka (1975) e Valmiri (1976), ndërsa gjatë kësaj kohe kam punuar mësuese në fshat dhe kam arritur të përfundoj edhe studimet në kohë dhe me sukses të dalluar. Është kjo koha më intensive në jetën time kur do të provojë energjitë e mundësitë e mia dhe aftësitë për t’iu përshtatur kushteve e rrethanave të panjohura. Mund të them se gjatë kësaj kohe në Isniq kam provuar mirësinë e zemërgjerësinë e njerëzve, kam ndier dashurinë e respektin e tyre, por edhe vetë jam përpjekur të ofroj dashuri e respekt. Isniqi është një fshat i mrekullueshëm me njerëz të rrallë.
Mund të më pyesni nëse e kam e pasur vështirë në ambientin e ri? Do t’ju gënjeja po t’ju thosha jo. Unë nuk shkova në fshat për pushime ose te dajat e mi ku kam kaluar shumë vjet të lumtura të fëmijërisë sime, po shkova për t’u bërë nuse pa i mbushur njëzet vjet. Nuse! Po hyja në një jetë tjetër, të re e të panjohur për mua, me të cilën domosdo duhej të mësohesha. Dhe “u mësova”. Familjarët e burrit tim sigurisht se kanë pritur që unë do të bëja jetën e çdo nuseje asokohe aty, e kjo do të thoshte të ngrihesha herët, të fshija e të laja shtëpinë, të nxirrja ujë nga pusi, të laja e shpëlaja rrobat e gjithë shtëpisë, të milja lopët e dhentë e të zija kosin në rast të mungesës së zonjës së shtëpisë, të korrja e zhvoshkja misrin, të vjelja a të shkundja mollë e arra… Ishin gabuar. Unë në vend të pajës kisha marrë me vete dy valixhe libra, fletoren time të ditarit e të sprovave letrare, kisha marrë me vete dëshirën që të përfundoja studimet e mbetura përgjysmë dhe kisha marrë me vete, sidomos, zemërimin e tim eti pse po martohesha aq herët, pa diplomuar. Ishte, për të, si një prerje në besë, sepse të studioje asokohe, kur ende shumica e mësuesve nëpër Kosovë ishin të padiplomuar ishte privilegj që nuk e gëzonin shumë vajza në gjithë Kosovën. Dhe duhej t’ia mbaja fjalën, vetes e babait – t’i vazhdoja studimet. Shumë nga punët që priteshin nga unë nuk i bëra, por në kushte tepër modeste linda dy fëmijë, ecja tetë km në ditë për të shkuar në punë dhe mbarova studimet në afat rekord e kjo, mendoj, se nuk ishte pak për një 23 vjeçare. Do të ishte krejtësisht e pandershme të mos përmendja ndihmën e mirëkuptimin e madh që kam pasur nga burri e familja e tij, pa ndihmën e të cilëve do ta kisha tepër vështirë. Vjehrra ime u bë dora ime e djathtë dhe asaj i jam, vërtet, mirënjohëse sidomos për mirëkuptimin. Ajo e kuptoi mirë e herët se nuk kishte marrë nuse që t’i shkonte pas, po nuse që do të ndiqte ëndrrat e dëshirat.
**
Prof. Dr. Shefkije.Së afermi ju mbushni 40 vjet punë ne Institutin Albanologjik. E gjithe kjo eksperiencë pune ju ka mundësuar të realizoheni si nje nga Studiueset më të mira te Gjuhës Shqipe në te gjitha rrethet Akademike, dëshiruar dhe atë që është kërkuar prej jush si studiuese e gjuhës.Sa krenare ndihet Shefkija ne arritjet e saj te shkëlqyera profesionale?
**
Kur po dorëzoja në administratën e Fakultetit Filozofik, në fillim të shtatorit 1977, temën e diplomës për mbrojtje, më thanë se duhej të paraqitesha te Përgjegjësi i Degës Gjuhë dhe Letërsi, prof. Latif Berisha. Nuk mund ta merrja me mend se kjo bisedë do të bënte kthesën e madhe në jetën time. Kishte ardhur një kërkesë nga drejtori i asokohshëm i Institutit Albanologjik, Rexhep Qosja, që studenti a studentja më e mirë që do të diplomonte në atë afat, të konkurronte për pranim në Institut. Ato ditë Instituti Albanologjik po vendosej në objektin e ri e të bukur në të cilin gjendet edhe sot, prandaj i nevojiteshin kuadro të reja të cilët me dhuntinë e tyre ishin dalluar gjatë studime në këtë fakultet. Nuk po e zgjas për ato ç’kam ndier në ato çaste. Kryesorja u krijuan kushtet që unë të rinis jetën e ëndërruat e të këputur në gjysmë kur e kisha lënë Prishtinën.
Largimi im nga Isniqi dhe Deçani ku kisha filluar të jepja mësim lidhet me pranimin tim, fill pas diplomimit, në Institutin Albanologjik të Prishtinës, si asistente në Degën e Gjuhës, këtu e 39 vjet më parë, ku punoj edhe sot si këshilltare shkencore.
Riardhja në Prishtinë më 1.12.1977 nuk kishte kuptimin vetëm të punësimit në Institutin Albanologjik, po edhe të vazhdimit të studimeve pasdiplomike, të cilat i regjistrova më 1978. Gjatë studimeve pasdiplomike kam lindur vajzën e dytë, Blertën (1980), të shëndetshme e të bukur si mund të ëndërroj vetëm një nënë. Por, po në atë vit një ditë, një ditë të acartë nëntori, kur ishte vetëm 52 vjeçar, iku babai nga kjo jetë përgjithmonë, ndërsa ne mbetëm ta jetonim jetën pa të. Barra ra mbi nënën të rrethuar me fëmijët jomadhorë, më i vogli 12 vjeç. Jeta vazhdoi, por aspak e lehtë. Nëna – e mësuar me sigurinë që të jep një njeri me dashurinë e ndershmërinë e paskajshme, me parimësinë e shquar, me rregullsinë e me ndjenjën e fuqishme familjare, u detyrua të merrte forcën e tij për të përballuar jetën e varfëruar shpirtërore e fizike pa të.
Dy vjet pas, më 1982, një javë pas mbrojtjes së magjistraturës, linda fëmijën e katërt, Isën, që trashëgoi emrin e gjyshit nga babai. Tashmë kisha katër fëmijë si drita, një banesë me qira, babai kishte ikur, po këto nuk ishin pengesa që unë të vazhdoja të ecja pas dëshirave e synimeve që i kisha vënë vetes herët – të bëhesha studiuese e gjuhës.
…
Së shpejti më 23 shkurt 2016 do të mbush 40 vjet pune. Nuk janë pak dhe kjo moshë pune më mundëson të kthej kokën prapa e të shoh nëse kam arritur të përmbush atë që kam synuar e dëshiruar dhe atë që është kërkuar preje meje si studiuese e gjuhës. Me kërkimndjesën për lexuesit e nderuar të gazetës historike, me emër të çmuar “Dielli”, për jomodestinë që mund ta shpreh në vijim të intervistës, them se mund të ndihem mirë për punën që kam bërë.
Gjatë punës në Institut kam ndjekur e përfunduar studimet pasdiplomike dhe me punimin “Sinonimet në gjuhën shqipe” kam marrë gradën magjistre e shkencave filologjike më 1982, kurse më 1999 kam mbrojtur me sukses tezën e disertacionit me titullin “Veçoritë leksiko-semantike dhe stilistike të gjuhës së veprës letrare të Jakov Xoxës”, dhe kam marrë gradën doktore e shkencave filologjike. Jam gruaja e parë e doktoruar në gjuhësi në Universitetin e Prishtinës. Gjatë punës në Institut kam arritur të gjithë titujt shkencorë deri te titulli më i lartë Këshilltare shkencore, më 2002.
Në Institutin Albanologjik kam drejtuar dhjetë vjet Degën e Gjuhësisë. Kam ushtruar në moshë fare të re edhe detyrën e kryetares së Pleqësisë të Institutit Albanologjik. Për disa kohë kam punuar edhe si pedagoge e jashtme, me titullin profesor, në Fakultetin e Arteve Dramatike në Prishtinë, ku kam ligjëruar lëndën Kulturë gjuhe dhe, në vitet e fundit, në Fakultetin e Edukimit, lëndët Kulturë gjuhe, Leksikologji dhe Semiologji.
Jam nënkryetare e Shoqatës së Gjuhës Shqipe të Kosovës që nga themelimi i saj më 2002, që ka zhvilluar dhe zhvillon aktivitet shumë të dendur në të mirë të gjuhës shqipe dhe të kulturës gjuhësore. Vite me radhë jam kryeredaktore e revistës kryesore shkencore në Kosovë me moshë 55 vjeçare “Gjurmime albanologjike” (Seria e shkencave filologjike) dhe anëtare e redaksisë së revistës shkencore-profesionale të Institutit Albanologjik “Gjuha shqipe” (1982. Jam anëtare e Këshillit Ndërakademik për Gjuhën Shqipe dhe kryetare e Grupit të Kosovës për çështje të leksikut në këtë Këshill, që nga themelimi i tij më 2004 e në vijim. Gjatë viteve 2014 dhe 2015 kam kryer detyrën e Kryetares së Këshillit Drejtues të Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina”. Jam propozuar tri herë nga Instituti Albanologjik për anëtare të Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës.
Kam qenë organizuese, në cilësinë e kryetares, e disa konferencave, sesioneve dhe tryezave shkencore në kuadër të Institutit Albanologjik dhe të Shoqatës së Gjuhës Shqipe të Kosovës. Kam marrë pjesë në mbi 60 tubime shkencore kombëtare e ndërkombëtare – konferenca, simpoziume, sesione e tryeza shkencore – që janë mbajtur në Prishtinë, Tiranë, Shkodër, Shkup, Tetovë, Ulqin, Korçë, të organizuara nga institucionet shkencore të Kosovës dhe Shqipërisë, nga akademitë tona të shkencave e të arteve, nga universitet dhe nga shoqata të ndryshme intelektuale mbarëshqiptare. Njëkohësisht, kam marrë pjesë për vite me radhë dhe vijoj të japë ndihmesë të çmueshme në biseda e debate gjuhe në radiot e televizionet tona, në Prishtinë e Tiranë, në tribuna të ndryshme gjuhësore profesionale e shkencore, në tribuna gjuhësore me studentë e mësues gjuhe dhe në seminare si trajnuese e gjuhës e punonjësve të administratës publike. Kam marrë pjesë në shumë ekspedita shkencore për të mbledhur lëndë leksikore e frazeologjike drejtpërdrejt nga ligjërimet e folura popullore.
**
E dashur Prof Dr Shefkije.Puna dhe Studimet tuaja shkencore numerojne rreth 300 artikuj shkencore, Mbrojnë Gjuhen shqipe vlerat kombëtare të shqiptarëve, të krijuara me mund, në kushte jofavorizuese për ta. Mendoj, eshte detyrë, intelektuale e morale e çdo studiuesi. Mbrojtje e gjuhës standarde, do të thotë mbrojtje e qenësisë sonë,Kam interes une dhe lexuesi te di, a janë të rrezikuara sidomos gjuhët e kulturat e vogla në kushtet e një qytetërimi kaq të përbërë, në kushtet e globalizmit?
**
Në jetën time shkencore në vazhdimësi jam marrë me kulturën e gjuhës shqipe, me trajtimin shkencor të problemeve të saj, me studime gjuhësore në përgjithësi, me shkrime e trajtesa pothuaj të rregullta në revistat shkencore që botohen në Kosovë, si në “Gjurmime Albanologjike (Filologji)”, “Seminari Ndërkombëtar për Gjuhën, Letërsinë dhe Kulturën Shqiptare”, “Dardania Sacra”, “Gjuha shqipe”, Kulturë gjuhe”, “Jeta e re” etj., pastaj në ato të Institutit të Gjuhësisë dhe të Letërsisë në Tiranë, si në “Studime filologjike” e “Gjuha jonë”, në revistat shqiptare në Maqedoni e në Mal të Zi, si në “Koha”, “Malësia” dhe në revista e gazeta të tjera që botohen në Kosovë e në Shqipëri.
Jam redaktore gjuhësore e më shumë se 100 botimeve shkencore të Institutit Albanologjik e të veprave shkencore të disa botuesve të tjerë, ndër ta po përmend Fjalor suedisht-shqip (2004), Fjalor shqip-suedisht (2012), botime të Entit për Zhvillimin e Arsimit të Suedisë; Fjalor kroatisht-shqip (2008), botim i Školska knjiga-s së Kroacisë; Fjalor shqip-serbokroatisht i EBT–së dhe i një numri fjalorësh dialektorë e terminologjikë, botime të Institutit Albanologjik. Gjithashtu jam recensuese e një numri të madh veprash shkencore e mësimore si dhe mentore e anëtare komisionesh në mbrojtje magjistraturash e doktoratash në Institut gjatë periudhës 2000- 2008. Jam mentore dhe vazhdoj të jem mentore e projekteve shkencore që janë realizuar dhe realizohen në Institutin Albanologjik, nga studiuesit e rinj.
Veprimtaria ime shkencore përmban afro 300 studime, trajtesa, kumtesa, vështrime shkencore, artikuj e recensione për probleme të ndryshme të leksikologjisë, të leksikografisë, të stilistikës gjuhësore e letrare, të historisë së gjuhës standarde e të kulturës gjuhësore, të botuar në organe shkencore e profesionale në Kosovë e në Shqipëri. Përveç shkrimeve të publikuara në periodikët shkencorë kam botuar këto vepra monografike dhe përmbledhje studimesh: 1. “Çështje të sinonimeve në gjuhën shqipe”. Monografi. Instituti Albanologjik, Prishtinë, 1985, 145 faqe; 2. ”Fjalor i fjalëve të huaja” (bashkautore), Instituti Albanologjik, Prishtinë, 1987, 667 faqe; 3.”Gjuha dhe stili i Jakov Xoxës”. Monografi. Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2000, 420 faqe; 4. ”Kultura gjuhësore dhe përdorimi estetik i gjuhës”. Përmbledhje studimesh e trajtesash, ”Toena”, Tiranë, 2002, 440 faqe; 5. ”Gjuha, ligjërimi dhe fjala”. Përmbledhje studimesh e trajtesash, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2004, 300 faqe; 6. ”Gjuha dhe identiteti”. Përmbledhje studimesh e trajtesash, ”Toena”, Tiranë, 2008, 333 faqe; 7.”Gjergj Fishta, Gjuha dhe stili”, I. Monografi. Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2012, 528 faqe; 8. ”Gjergj Fishta, Gjuha dhe stili”, II. Monografi. Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2012, 574 faqe; 9. ”Gjuha, teksti dhe konteksti”. Përmbledhje studimesh e trajtesash, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2015, 370 faqe.
Jam autore edhe e një romani: Mos më thuaj se më ke parë ëndërr, botim i ”Toenës, Tiranë, 2004, 299 faqe. Disa fragmente të romanit (60 f.) janë përkthyer në gjuhën bullgare nga Ralica Mladenova dhe janë botuar në revistën “Ballkani”, Sofje, nr. 4, dhjetor 2005. Romani është pritur shumë mirë nga lexuesit dhe kritika. Romani i bën jehonë luftës së fundit në Kosovë, në të vërtetë është roman mbi pasojat e luftës në botën shpirtërore të njerëzve të Kosovës.
Monografitë për gjuhën dhe stilin e Jakov Xoxës dhe për gjuhën e stilin e Gjergj Fishtës janë çmuar prej studiuesve më të njohur sot të gjuhësisë shqiptare si monografitë e para të plota në historinë e studimeve gjuhësore shqiptare për gjuhën e stilin e shkrimtarit, të vështruar në rrafshin leksikor, semantik e stilistik dhe në rrafshin e fonostilistikës, morfostilistikës, sintaksostilistikës dhe leksikostilistikës. Ndërkaq monografia Çështje të sinonimeve në gjuhën shqipe është monografia e parë dhe e vetmja në gjuhën shqipe për sinonimet në gjuhën shqipe.
**
Prof Dr Shefkije.
Si ështe vlerësuar puna juaj e devotshme si Akademike, studiuese shkencore e Gjuhes standarte Shqipe,Botuese, Redaktore,Romanciere,Lobuese ne media, nga fusha akademike, institucionet e Gjuhësise dhe Personalitetet e saj ?
**
Për veprën ”Gjuha dhe identiteti” (2008) kam fituar Çmimin Pjetër Bogdani të Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës si vepra më e mirë e vitit në të gjitha zhanret. Vlerësimin për veprën ”Gjuha dhe identiteti” e kam marrë si një mesazh domethënës, mesazh që lë të kuptohet se çështjet e gjuhës, të letërsisë edhe të kulturës në përgjithësi duhet të shihen të lidhura me identitetin kombëtar që sot i është nënshtruar një trysnie të madhe prej faktorëve të jashtëm për arsye të ditura politike dhe prej faktorëve të brendshëm, fatkeqësisht, për arsye po kështu, të ditura, politike, krahinoriste e përfituese. Unë përpiqem të mbroj vlerat tona, njëra prej e të cilave, më e rëndësishmja, është gjuha shqipe, gjuha standarde shqipe. Mbroj vlerat kombëtare të shqiptarëve të krijuara me aq mund, në kushte e rrethana historike shumë jofavorizuese për ta. Dhe kjo, mendoj, do të duhej të ishte detyrë shkencore, intelektuale e morale e çdo studiuesi. Mbrojtje e gjuhës standarde do të thotë mbrojtje e qenësisë sonë sidomos sot në kushtet e një qytetërimi kaq të përbërë, në kushtet e globalizmit, kur janë të rrezikuara sidomos gjuhët e kulturat e vogla. Sot edhe për popujt e mëdhenj, siç janë kinezët, del shumë i rëndësishëm kohezioni kombëtar përmes një gjuhe të përbashkët. Pse duhet të jetë ndryshe për shqiptarët?
Jam shpërblyer në vitin 2012 edhe me Çmimin “Shkencëtari i vitit” për veprën dyvëllimshe (mbi 1100 faqesh) ”Gjergj Fishta. Gjuha dhe stili”, I dhe II. Këtë çmim e kam përjetuar jo vetëm si nderim dhe vlerësim për punën e bërë gati dhjetëvjeçare, por edhe si përgjegjësi, si zotim, si nxitje për punën që do të bëj në vijim. Çmimi mori një kuptim të veçantë për mua sepse rastisi në përvjetorin e madh të shtetit shqiptar, në ndërtimin e të cili rol dhe ndikim të madh pati edhe poeti i madh kombëtar Gjergj Fishta me veprën e tij.
Për botimet shkencore dhe avancimet e mia kam pasur mentorë e recensues akademikë e profesorë të njohur të gjuhësisë e të letërsisë shqipe, si: akad. Idriz Ajeti, akad. Rexhep Qosja, akad. Rexhep Ismajli, akad. Jani Thomai, prof. dr. Emil Lafe, prof. dr. Latif Mulaku, prof. dr. Gani Luboteni, prof. Murat Blaku, dr. Shaqir Berani, prof. Mehdi Bardhi, prof. dr. Ragip Mulaku, prof. dr. Qemal Murati e studiues të tjerë të gjuhës shqipe, kurse me shkrime të veçanta për veprat e mia në revista shkencore shqiptare dhe në promovimet e tyre kanë dhënë vlerësimet e tyre akad. Idriz Ajeti, akad. Rexhep Qosja, akad. Jani Thomai, akad. Jorgo Bulo, akad. Kolec Topalli, akad, Gjovalin Shkurtaj, akad. Floresha Dado, prof. dr. Xhevat Lloshi, prof. dr. Emil Lafe, prof. Tomor Osmani, prof. dr. Seit Mansaku, profesor Enver Hysa, prof dr. Valter Memisha, prof.dr. Tefë Topalli, prof. dr. Mimoza Priku, prof. dr. Kudret Velça, prof. dr. Bashkim Kuçuku, dr. Rusana Bejleri, prof. dr. Ragip Mulaku, prof. dr. Qemal Murati, dr. Agim Hidi, dr. Zenun Gjocaj, prof. dr. Rrustem Berisha, prof. dr. Resmije Kryeziu, dr. Fadil Grajçevci, prof. dr. Hysen Matoshi, dr. Artan Goga, dr. Rrezarta Draçini, dr. Bedri Zyberaj, dr. Kastriot Marku, dr. Orijeta Baja, dr. Xhavit Beqiraj e shumë të tjerë.
Përurime të disa botimeve shkencore për veprat e mia janë mbajtur në Institutin Albanologjik të Prishtinës, ndërsa monografia ”Gjuha dhe stili i Jakov Xoxës” është promovuar në Akademinë e Shkencave të Shqipërisë në Tiranë më 5 maj 2001, kurse vepra dyvëllimshe ”Gjergj Fishta – gjuha dhe stili” është promovuar në Akademinë e Shkencave të Shqipërisë, në Tiranë më 23.10. 2012 dhe në Universitetin e Shkodrës në prill 2013.
**
E dashur Prof. Dr. Shefkije.Ju vazhdoni te punoni ne Institutin Albanologjik, duke punuar paralel me studimet gjuhesore, romanin, familjen, ndjeheni e realizuar si grua, nene , dhe profesioniste në plotësinë e tyre?
**
Mund të pyesni: a i kam realizuar të gjitha dëshirat e synimet? Në vija të përgjithshme po, por kam ende dëshira dhe synime prandaj nuk rresht punën e përpjekjet. Vazhdoj të punoj në Institutin Albanologjik. Vazhdoj të studioj gjuhën, pasionin tim të hershëm, përmes gjuhës së shkrimtarëve, përmes fjalorëve, vazhdoj të shqetësohem për kulturën tonë të ulët gjuhësore e për dashurinë gjithnjë e më të paktë të të rinjve tanë për leximin, vazhdoj të shkruaj roman… Dhe kryesorja: puna më bën shumë të lumtur.
Por, kam edhe një dashuri të madhe, mbi gjithçka – familjen time.
Sot jetoj në shtëpinë time në Kodrën e Diellit në Prishtinë me familjen time të madhe. Të katër fëmijët e mi, me të mbaruar studimet, janë martuar dhe më kanë dhuruar 10 mbesa e nipër. Ari, Rina. Lira, Leka, Rea, Reita, Ylli, Tana, Hana, Orgesi – janë margaritarët e mi. Fëmijët e mi jetojnë prej punës dhe mundit të vet. Ndihmesë të çmueshme marrë nga dy nuset e mia, Dita dhe Edona. Unë vazhdoj punën me këmbënguljen e njëjtë dhe ndihem mirë që vazhdoj të kem mirëkuptimin e familjes. Por, kjo nuk do të thotë se nuk kam kohë për t’i mbledhur shumë shpesh të gjithë rreth tryezës për të ngrënë drekën a darkën bashkërisht, për të gatuar ushqimet e preferuara për fëmijët e sidomos për më të vegjlit e mi, se nuk arrij t’u tregoj përralla nipërve e mbesave për të provuar edhe ata magjinë që kam provuar unë nga gjyshja ime, se nuk kam kohë për detyrat e tyre shkollore e për të ndjekur sukseset e tyre, se nuk kam kohë të shëtis me ta, se nuk kam kohë për të përgatitur turshitë e dimrit a për të zier reçelin e adhuruar nga ata. Përkundrazi. Jeta me ta më është shumë e vlefshme dhe ajo është, vërtet, shumë e bukur vetëm kur jetohet në plotësinë e saj.
Prof. Dr. Shefkije.
Me sa pasion e këmbëngulje ka qënë e mbushur rruga për punën, angazhim persistent, punë kërkuese, sakrifica, e shqetësime, ju jane dashur te provoni, te konvertuara keto ne kënaqësi dhe rezultate. Jeta juaj mund të quhet ‘’Duke vrapuar ne studimet ne Gjuhesi’’ky eshte dhe sekreti i suksesit tuaj?
**
Çdo kohë ka vështirësitë e veta dhe brezi që vjen pas mund të mos i kuptojë ato. Sigurisht se edhe rruga ime jetësore nuk ka qenë e lehtë sepse kisha një qëllim më të lartë se ç’mund ta përballoja me rrethanat që ia kisha krijuar vetes. Sot kjo mund të duket e lehtë, por mund ta them nga pikëvështrimi i sotëm se rruga ime deri sot ka qene e mbushur me shumë pasion për punën, me shumë angazhim e punë kërkuese, me shumë sakrifica, me shumë shqetësime, me shumë kënaqësi për rezultatet dhe me shumë vullnet, në të vërtetë jeta ime mund të ketë emërtimin vrapim. Unë nuk kam ecur, por kam vrapuar, ndryshe nuk do të arrija. Bashkëpeshimi i jetës familjare dhe asaj profesionale do urtësi e përgjegjësi dhe them se kam arritur të mos e cenoj asnjërën. Madje, mund të them se edhe si shtëpiake jam e mirë, kështu së paku më thonë të tjerët, dhe më pëlqen kur më thonë kështu. Në vrapin tim jetësor kam kuptuar se puna të mban gjallë, të jep forcë, energji, qëndrueshmëri e mbi të gjitha të jep kënaqësi dhe ndijesinë e vlerësimit të vetes, kurse sekreti i suksesit është përkushtimi dhe këmbëngulja për të arritur qëllimin.
**
E dashur Prof. Dr. Shefkije.
C’fare mesazhi keni per Gruan Shqiptare ne rrugën per te prekur suksesin, qe u duhet të përshkojë për të ruajtur integritetin moral, dhe profesional, për te qënë njerëzore dhe me një familje te fortë?
**
Çdo grua mund të realizojë atë që do, mjafton të ketë pasionin e vullnetin. Kur i hyjmë një pune suksesi përcaktohet nga vullneti për të vazhduar pavarësisht vështirësive shoqëruese. Por, fillimisht duhet t’i dimë qëllimet tona dhe të jemi të aftë të përballojmë vështirësitë. Nuk realizohen qëllimet pa vështirësi e sakrifica. Në këtë rrugë është e rëndësishme të ruajmë integritetin moral, të jemi të sinqerta, të ndershme me veten dhe me të tjerët – ta pranojmë moton e njohur se para se të jemi të sukseshëm duhet të jemi të vlefshëm, të dobishëm.
Falenderim- Shefkija
**E nderuar znj. Liliana, më lejoni t’ju shpreh falenderimin tim për vëmendjen që keni treguar për punën time shkencore. Njëkohësisht, dua t’ju përgëzoj për gjithçka që po bëni për të promovuar vlerat e shoqërisë shqiptare, për të promovuar gruan shqiptare dhe sukseset e saj përtej gjeografisë shqiptare. Ju dëshiroj shëndet e realizim synimesh jetësore!
**Ju faleminderit ju e dashur Prof Dr Shefki ,Ishte nder dhe obligim bashkebisedimin. Ju jeni nje grua e suksesshme, Studiuesja e gjuhesise ne menyren me permanente dhe te vlerësuar. Redaktorja, romancierja , gruaja me integritet te lartë njerëzor. Jeni një inspirim dhe model i shkelqyer i madh jo vetem për gruan shqiptare, per Gjuhëtarët, shkrimtarët,Intelektualët në punën qe duhet te bejnë për te ruajtur te pastër Kulturën dhe Gjuhën tone Shqipe ne menyre te vazhdueshme ashtu si punoni dhe ju. Faleminderit .
Suksese nga zemra
Dr. Liliana Pere
Ing Informatic
President: International Organization.
” Albanian Woman in the World
Peace Missionary & Honorary Advisor of DMPP
- See more at: http://gazetadielli.com/gjuha-shqipe-thesari-yne-kombetar/#sthash.5qTAgMU1.dpuf