Aktorja Violeta Manushi mund të ketë pasur shumë role në
film e në teatër, por Ollga te filmi “Zonja nga qyteti” e bëri atë të
pavdekshme. Mbase për shkak të një karakteri të ngjashëm ishte pothuajse njësoj
i suksesshëm edhe roli i saj te “Pallati 176”, por për shkak se nuk ishte
boshti i kësaj komedie, teto Rita nuk arriti përmasat e teto Ollgës.
Disa ditë më parë, në datën 6 mars, Violeta Manushi do të
bënte 90 vite jetë, ndërsa në korrikun e afërt bën thuajse 9 vite që është
ndarë nga jeta. Nga ana tjetër, edhe filmi i famshëm i regjisorit Piro Milkani,
pikërisht këto kohë bën 40 vite që kur është realizuar. Për të dyja këto arsye
kërkuam këtë intervistë me regjisorin që të mos ishte për të kujtuar Manushin,
nuk do të pranonte.
Me Violetën, Milkani dhe bashkëshortja e tij, Bebi
Kristidhi, kanë ndarë më shumë se sheshxhirimin. Rrethanat erdhën të tilla që
të dy të jetonin në një hyrje pallati, prandaj edhe marrëdhënia u bë më e afërt
se me kolegët e tjerë. Nuk është fare e rastësishme prania e Violeta Manushit
te filmi i fundit i Milkanit “Trishtimi i zonjës Shnaider”.
Megjithëse ishte në moshë, atyre viteve (ata që kanë pasur
rastin ta shohin tek shëtiste me ndihmën e një bastuni në rrugët e ish-Bllokut,
thuajse 10 vite më parë, e dinë për çfarë po flasim) në shenjë falënderimi për
gjithë suksesin e filmit “Zonja nga qyteti”, por edhe për shkak të vijimësisë
së miqësisë së tyre, Milkani e mori Manushin në Çeki, ku u bënë xhirimet e
filmit e ku ajo, njësoj si gjatë gjithë karrierës së saj, rrinte në këmbë në
pritje të pjesës së saj, po aq e disiplinuar sa ç’ishte në kohën e energjisë…
Për këto e të tjera, regjisori mik i Manushit, do të na flasë më gjatë…
Kanë kaluar kaq shumë vite dhe ndoshta ju nuk i keni më kujtimet aq të qarta, por kujtoni me siguri se si është ngjizur filmi më i parë e i dashur shqiptar i të gjitha kohërave?
Komedia ishte një zhanër, me të cilin unë nuk isha marrë. Regjisorë të ndryshëm kanë prirje të ndryshme dhe deri atëherë kisha punuar për 14 vite si drejtor fotografie në Kinostudio, kisha bërë filma me tema historike, deri sa mendova të provoj komedinë. Kjo nuk ka qenë komedia e parë, nuk mund të qëlloja menjëherë në shenjë.
Ishte viti 1974 kur i propozova Kinostudios të bëja “Çiftin e lumtur”. Edhe kjo ishte një komedi interesante që ishte shfaqur në variantin teatral në Shkodër. Suksesi i këtij filmi të parë i këtij zhanri më dha zemër, megjithatë me gjithë mirëpritjen e të gjithëve, nuk arriti te çmimet e mëdha sepse atëherë ato i ‘përvetësonin’ filmat me tema politike. Dy vite më vonë, në 1976, ndihesha më i sigurt dhe vendosa të realizoj “Zonjën nga qyteti”.
Që ishte vënë gjithashtu si teatër në Korçë e Tiranë…
Po, ishte vënë nga trupa e Korçës dhe ajo e Tiranës dhe këtu
vështirësohej pak puna. Jo se unë isha në dilemë se kë do të zgjidhja mes dy
Ollgave, por se zgjedhja ime shkaktoi pakënaqësi.